Cztery; Naj­większa głupo­ta? Zaan­gażować się w prze­lotną znajomość.

Stojąc przed dużym lustrem, nakładam na policzki różowy puder. Z głośników leci kawałek O.S.T.R.a, a Rysiek słodko śpi na swoim posłaniu. Zaczesuję czarne włosy na lewy bok, na kremową sukienkę zakładam czarny sweterek, a na stopy wsuwam lity, tego samego koloru co sweter. Spoglądam przez okno i widzę pochmurny Bełchatów. Końcówka kwietnia, ale pogoda nikogo nie rozpieszcza. Nawet Ryszard, pies, który na dworze mógłby przebywać cały dzień i całą noc, nie pala się do wychodzenia z mieszkania.

Kilka minut przed godziną 18 w mieszkaniu zjawia się Bartosz. Stoi i wpatruję się we mnie, na jego twarzy znów pojawił się ten dziecinny uśmiech.

-Aleeeeeeee nogi. – mówi, przekraczając próg mieszkania, a ja siarczyście zaczynam się śmiać.

-Bartek, powtarzasz się, naprawdę.

-To nie moja wina, że masz fajne nogi. I w ogóle cała jesteś fajna. – rumienię się, choć nigdy mi się to nie zdarzało.

-Idziemy? – pytam, ignorując poprzednia wypowiedź Kurka. Zakładam płaszczyk, przez ramię przewieszam torebkę i chwytam w dłoń pęk kluczy.

-Tak, pojedziemy do Łodzi. Mam nadzieję, że lubisz włoską kuchnię.

Cholera, skubany trafił. Uwielbiam.

Siedząc w srebrnym infiniti fx, przeglądam zbiór płyt, które znajdują się w Bartkowym aucie.

Coma, Kings of Leon, Imagine Dragons, Pezet, Myslovitz, O.S.T.R.

Znów trafił, to moje klimaty.

Początek drogi przejechaliśmy w ciszy, ale potem Bartek zaczął opowiadać. Gadał jak najęty, o Rosji, o siatkówce,  o reprezentacji. Przez niecałą godzinę dowiedziałam się tylu rzeczy o siatkówce, co przez całe moje życie. Kurek był wyraźnie zaskoczony, że nigdy wcześniej nie słyszałam o nim, że nawet nie widziałam reklamy Monte. Gdy dojeżdżając do Łodzi Bartek na chwilę się zamknął, ja odwróciłam twarz w jego stronę i lustrowałam jego profil. Miał gładką cerę, porośniętą lekkim zarostem, niesfornie ułożone włosy, zgrabny nos, ciepłe spojrzenie i dziecięcy uśmiech. Wystukiwał palcami o kierownice jakiś nieokreślony rytm.

-Co z twoją Kingą? – spytałam przerywając ciszę.

-Nic. Znaczy nie wiem. Zniknęła.

-Nie martwisz się o nią, nie szukasz jej?

-Zdradziła mnie. Poza tym nigdy jej nie kochałem.

-To czemu z nią byłeś? – pytam zaciekawiona.

-Nie wiem. Chyba nie chciałem być sam. Potem wyjechałem, ona nie chciała ze mną jechać. – wzruszył ramionami i zaparkował samochód na jednym z parkingów.

Wysiadł i otworzył mi drzwi podając rękę.

Zakluczył samochód i ruszył w stronę restauracji Roma.

Przechodząc przez ulicę objął mnie ramieniem i wyszeptał do ucha.

-Musisz częściej nosić sukienki. – zaśmiałam się głośno.

-Musisz częściej zapraszać mnie na kolację.

Siedząc w przytulnej restauracji, zajadając się naprawdę świetnie przyrządzonym makaronem, rozmawiało nam się bardzo dobrze. Bartosz nie jest jednak aż tak bardzo dziecinny, zachowuje się tak chyba tylko pod wpływem alkoholu. Dokończył mi opowiadać o sobie, bo wcześniej temat był rozwinięty w aucie. Potem oczekiwał tego one mnie.

A ja, zawsze pewna siebie, nie wiedziałam co mam mu powiedzieć.

Bo kim ja jestem? Studentką architektury wnętrz, lubiącą dobrze się bawić. Lubię chodzić na imprezy, lubię być czasami niegrzeczną. Ale czasami lubię być cichą i łagodną Adą, która musi trochę odpocząć od życia. Mam dwie twarze. Nigdy nie wiadomo, kiedy którą ujawnię; życie dało mi kopa w tyłek, nigdy nie żyłam sielankowo. Jestem cholernie zmienna. Ale lubię swoje życie. Nie jest nudne. Nie jestem samotna, zawsze znajdzie się jakaś pożal się Boże koleżanka, czy mężczyzna na kilka dni. Ale z czasem człowiek dorasta i będzie chciał ustabilizowania. I co wtedy? Wielka miłość, ślub, dom, dzieci? Może tak, może nie. Na razie chcę korzystać z życia. Tylko tego pragnę.

Wychodząc z lokalu, Bartosz spytał się, czy nie miałabym ochoty pomóc mu urządzać nowego mieszkania. Przecież znam się na tym, studiuję taki kierunek, a on zupełnie nie ma do tego głowy.

-Ty chcesz, żebym urządziła ci mieszkanie w sobotę o 22?

-No nie, ale mogłabyś się chociaż rozejrzeć.

Zgodziłam się. Kompletnie nie wiem co stało się z moją asertywnością, ale tęsknie za nią!

Po kilku minutach byliśmy już na obrzeżach Łodzi, na osiedlu pełnym nowoczesnych bloków i wieżowców. Z nieba zaczął kapać deszcz, zapowiadała się ulewna noc. Wysokie lampy oświetlały wąski chodnik, który coraz bardziej pokrywał się kroplami deszczu. Szybko pomknęliśmy do klatki schodowej. Bartosz nie odzywał się, ciągnął mnie tylko za rękę. Nacisnął przycisk windy, a po chwili otworzyły się drzwi. Chwilkę później byliśmy w jego mieszkaniu. Duży salon, przestronna kuchnia, wielka łazienka. Sypialnia, pokój gościnny. Mieszkanie było ślicznie, dokładnie takie, w jakim ja chciałabym mieszkać. Co prawda nie było urządzone, na podłodze leżały kartony i torby, ale samo wnętrze było ładne. Wystarczy ładnie je udekorować i będzie idealne.

-Wiesz, nie zdążyłem się jeszcze ogarnąć, także przepraszam na bałagan. Rozgość się, a ja przyniosę coś do picia.

Usiadłam na kanapie w salonie. Skórzana sofa, duża komoda, plazma na ścianie. Ogromny parapet, a za nim balkon. Ozdobne cegiełki na jednej ze ścian. W głowie już układał mi się plan, jak urządzę Kurkowe mieszkanie.

-Masz zamiar mnie upić? – spytałam, gdy usiadł obok mnie z butelką whisky w dłoni.

*

 Mam dość wszystkiego.

tak-sie-boję / nieszczere-obietnice