Dziewięć; Kiedy nap­rawdę zap­ragniesz miłości - będzie ona cze­kać na ciebie.

Hala Torwar była nieznanym mi obiektem, ale Olka stwierdziła, że jesteśmy tu tylko na chwilę. Mocno spóźnione siadamy na pustych miejscach, których na hali nie było prawie w ogóle. Spoglądam na parkiet. Mogłam wcześniej się domyślić, że skoro Karol gra mecz, to Bartek również. Opiera ręce o kolana, przechyla głowę, wycierając czoło w ramię. Zagrywka któregoś z drużyny przeciwnej skierowana jest prosto na niego, ale on perfekcyjnie przyjmuję. Gra jak z nut. Spoglądam na tablicę. Kiedyś Kurek próbował tłumaczyć mi zasady siatkówki, lecz marnie to wychodziło. 2:0 dla Polski, w trzecim secie po 18, przynajmniej tak powiedziała mi Ola.

Euforia kibiców i wesoły krzyk Oli oznajmiający, że wygraliśmy sprowadził mnie na ziemię. Spojrzałam na parkiet, gdzie w kółku podskakiwali i cieszyli się wysocy mężczyźni. Olka chwyciła mnie za rękę i pobiegła w dół, w stronę boiska. Zatrzymała się dopiero przy ochroniarzu, który nie chciał jej puścić dalej. Na marne szły jej tłumaczenia, że jest partnerką jednego z siatkarzy. Dopiero po chwili Karol zauważył kłócącą się dziewczynę i podszedł do barierek, wyjaśniając wszystko ochroniarzowi. Stałam z boku, z odwróconą twarzą. Bałam się spotkania z Bartkiem, choć za każdym razem chciałam mu odpisać na tego durnego smsa, ale zawsze brakowało mi odwagi.

Uwierzyłam mu. Kochałam go. A ten miesiąc bez niego był najgorszym miesiącem w moim życiu. Cholernie brakowało mi jego lśniących oczu, dziecięcego uśmiechu, gorących pocałunków. Brakowało mi leniwych poranków, kursowania pomiędzy Łodzią, a Bełchatowem, grania w fifę, przyrządzania makaronu na przeróżne sposoby, wychodzenia na spacer z Ryśkiem, szalonych nocy, masowania jego dłońmi mojego brzucha, gdy ten mnie bolał. Brakowało mi jego bliskości, ciepła. Brakowało mi Bartka, tak bardzo mi było źle bez niego.

Ola stojąc z Karolem ponowienie pociąga mnie za rękę i szybko prowadzi na sam środek boiska.

-Wiesz co masz robić. – mówi cicho zostawiając mnie dwa metry przed Kurkiem, który zgięty w pół leży na parkiecie, nie mogąc mnie dostrzec. Cicho kucam obok niego i wpatruję się w umięśnione plecy. Rozmawia z kolegami, oni widzą mnie, ale nic nie mówią, nie odzywają się. Pochylam się i tuż nad jego uchem mówię:

-Przepraszam.

Prostuję się i siada zdezorientowany. Patrzy się na mnie jak zahipnotyzowany.

-Przepraszam Bartek. Przepraszam, że nie chciałam ci uwierzyć.

Uśmiecha się delikatnie, gładzi mój policzek, przysuwa się do mnie.

-Nawet nie wiesz jak tęskniłem. Kocham cię Ada, tak mocno jak nikt inny na świecie. – podrywa się do góry, chwytając mnie w ramiona i namiętnie całując. Zarzucam ręce na jego spoconą szyję, staję na jego butach, aby być nieco wyższą. Po hali rozbrzmiewają się oklaski i piski.

Po chwili odrywa się ode mnie i ściąga z siebie biało-czerwoną koszulkę z szóstką i dużym napisem KUREK na plecach, zostając w samym podkoszulku termoaktywnym. Zakłada ją na mnie, tak że zakrywa nawet spodenki, wygląda jak sukienka.

-Bartuś, co ty robisz? – pytam rozbawiona.

-Nic, tylko po prostu cię kocham. I chcę cię widzieć w takiej koszulce na każdym meczu. I masz najfajniejsze nogi na świecie. I jesteś tylko moja. - ponowie wpija się moje usta i ponowie po hali przebiega fala oklasków.

Ty, ty mnie dobrze znasz, wszystko o mnie wiesz.
Wiem, wybaczysz mi, że wszystko przeze mnie.

*

KONIEC

*

Ckliwy happyend, nie stać mnie na wymyślenie czegoś lepszego, przepraszam.

Dziękuję za prawie 30 000 wyświetleń i ponad 250 komentarzy, gdyby nie wy, mnie również by tu nie było.

Szaloną historię Ady i Bartka już kończymy, tak samo i Jaśkę.

Zostały obietnice i Kubiaczek.

Tak więc, do zobaczenia! ♥

Wasza Wiki.